Γράφει ο Πρωτ. Ανδρέας Καππές Πρόεδρος Συλλόγου Πολυτέκνων Ι.Π. Μεσολογγίου κ΄Περιχώρων.
ΕΠΙ ΤΗ ΥΨΩΣΕΙ
«ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ» (Β΄ Μέρος)
Με δικαιολογημένη συγκίνηση οι Χριστιανοί τιμούν και προσκυνούν τον Τίμιον και ζωοποιόν σταυρόν Του Κυρίου.
Ο Σταυρός το καύχημά μας και το κεφάλαιον όλων των αγαθών και η παρρησία και ο στέφανος, όπως αναφέρει ένας Πατέρας της Αγίας μας Εκκλησίας.
Πάνω στο σταυρό προσεφέρθηκε η υψίστη θυσία Του ενανθρωπήσοντος Υιού του Θεού, υπέρ όλων των ανθρώπων, όλων των γενεών. Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού έγινε η πηγή της λυτρώσεως από τη δουλεία και καταδίκη της αμαρτίας.
Ο Απόστολος των Εθνών και της Ελλάδος ο Παύλος όμως βλέπει στον σταυρόν του Χριστού και την αντίθετη όψη. Ότι γίνεται σε πολλούς «σκάνδαλον», δηλαδή εμπόδιο, πρόσκομμα στη ζωή τους.
Ήταν φανερή η στάσις των συμπατριωτών του. Πώς να πιστεύσουν στον Χριστόν, εφόσον είχε ένα τέτοιο επονείδιστον θάνατον; Ο Μεσσίας, όπως αυτοί τον εννοούσαν από τα γραφόμενα των προφητών ή προπαντός όπως τον είχε διαπλάσει η Εβραϊκή φαντασία, έπρεπε να είναι δυνατός, εξουσιαστής, κυρίαρχος της Οικουμένης.
Αλλά και αυτοί οι λόγιοι Έλληνες που επερίμεναν τον Λυτρωτήν, τον ήθελαν διαφορετικόν.
Δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον ο Εσταυρωμένος ήταν «Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν» (Ά Κορινθ. α’ 23).
Η ιστορία του Χριστιανισμού έδωσε την απάντηση και στους μεν και στους δε. Ήταν λάθος των Εβραίων να φαντάζονται τον Χριστόν σαν ένα εγκόσμιο άρχοντα.
Ήταν άστοχος η απάντησις των Ελλήνων να ιδούν τον Χριστόν να τους καταπλήσσει με τις θεωρίες ενός φιλοσόφου. Όταν όμως και αν ο χρόνος διέρρευσε τις λανθασμένες αυτές αντιλήψεις και κατηγορίες εναντίον του Εσταυρωμένου, εντούτοις το σκάνδαλον του Σταυρού μένει. Είναι πάντα η πέτρα σκανδάλου. Ο Σταυρός και κυρίως επί του Σταυρού θανατωθείς Ιησούς θα αποτελεί « το αντιλεγόμενον σημείον» προς τον οποίον θα προσκούσει η ανθρώπινη αδυναμία.
Γιατί ο Σταυρός του Χριστού σημαίνει κυριαρχία του πνεύματος επί της ύλης. Όσο και αν ο υλικός κόσμος έχει επιβολή και δύναμη στη ζωή παρά ταύτα στην ανθρώπινη ψυχή το πνεύμα και οι απαιτήσεις του πνεύματος πρέπει να επικρατούν. Καταδίκασαν οι Εβραίοι τον Χριστόν στον δια σταυρόν θάνατον.
Ο ίδιος το είχε προειπεί : «ζητεῖτέ με ἀποκτεῖναι, ἄνθρωπον ὃς τὴν ἀλήθειαν ὑμῖν λελάληκα, ἣν ἤκουσα παρὰ τοῦ Θεοῦ» (Ιωάν. η’ 40). Τον εκάρφωσαν επί του σταυρού γιατί εκήρυξε την αλήθεια, γιατί έμεινε πιστός στο θέλημα του Θεού. Και προς στιγμήν φάνηκε ότι εκυριάρχησε η βία και η δύναμη της ύλης. Στην πραγματικότητα όμως ο σταυρός του Χριστού ενίκησε. Αυτός που έγινε «ονειδός και εξασθένημα λαού» επιβλήθηκε και έτσι η αλήθεια και το πνεύμα επικράτησε.
Δεν θέλουν και δεν μπορούν ίσως πολλοί να ευνοήσουν αυτήν την πρωτεύουσα θέση του πνεύματος. Εφευρίσκουν τόσες δικολαβικές σκέψεις για να πείσουν τον εαυτό τους περί του αντίθετου.
Επιστρατεύουν και την επιστήμη για να υποστηρίξουν τις υλιστικές τους ιδέες. Ο σταυρός του Χριστού διαμαρτύρεται. Και η διαμαρτυρία του είναι τόσο μεγάλη ή δυνατή ώστε τη νιώθουν προτού καλά καλά τη πλησιάσουν κυριολεκτικά τους συντρίβει. Τους ανατρέπει τα σχέδια, όπως συνέβη με τους Εβραίους και γι΄αυτό δικαιολογημένη η οργή τους και το μίσος τους. Μήπως αυτή η αντίδραση δεν είναι το «σκάνδαλον του σταυρού», που λέγει ο Απόστολος των Εθνών.
Ο σταυρός του Χριστού είναι ακόμα και το κήρυγμα της αιωνίας ζωής. Το είπε ο ίδιος καθαρά στο Νικόδημο : «οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον». ( Ιωαν. ιστ΄14).Πάνω στο σταυρό παρέδωσε το πνεύμα και ο Χριστός, αλλά ο θάνατος δεν ήταν το τέρμα. Και προπαντός η πλάκα του σταυρού δεν εξηφάνισε το παν. Ο κενός τάφος του Χριστού εφώτισε το Γολγοθά και διεκήρυξε ότι υπάρχει και η πέραν του τάφου ζωή. Γι’αυτό ο σταυρός που θέτουν πάνω στους τάφους τους οι Χριστιανοί έχει αυτή την έννοια. Είναι το σύμβολο της αναστάσεως και της αιωνιότητος.
Εν τούτοις πολλοί, οι άπιστοι και οι αλλόφρονες δεν θέλουν να σκεφτούν, ούτε και να ακούσουν ότι η ζωή επεκτείνεται και πέραν του τάφου. Εκείνο που φροντίζουν και τους ενδιαφέρει πολλή είναι να παρατείνουν την διάρκεια της πρό του τάφου .Η παρούσα τους απασχολεί. Σ’ αυτήν στρέφουν αμέριστη την προσοχή τους. Ζητούν όπως λέγουν, να την κατακτήσουν, να την απολαύσουν. Θέλουν να ρουφήξουν όλες τις τέρψεις και τις ηδονές της. Την κυνηγούν τόσο εντατικά, μολονότι συχνά –πυκνά τους απογοητεύει τόσο σκληρά. Πόσα όμως εκατομμύρια ανθρώπων καθημερινά εγκαταλείπουν την παρούσα ζωή. Πολλοί από φυσικό θάνατο και αρκετοί από αιφνίδιο. Όλοι αυτοί ήθελαν να ζήσουν. Κι όμως απέθαναν. Γι’αυτό είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν, όλα τους λένε να τους υπενθυμίζουν και την άλλη ζωή, που προβάλλει μετά θάνατον.
Ας το τονίσουμε, αγαπητοί, και πάλι : δεν επιθυμούν μερικοί να απασχολούνται με τέτοια ζητήματα. Θέλουν να αγνοούν ότι έχει σχέση με την μετά θάνατον ζωή. Παθαίνουν ψυχικό τράκ όταν αντικρύζουν τα κοιμητήρια με τους σταυρούς. Θεωρούν ότι είναι χαμένος καιρός να ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις. Και προπαντός νομίζουν ότι καταστρέφεται η διάθεσή τους και εμποδίζονται στην απόλαυση των τερπνών και ευχάριστων της ζωής αυτής. Σκάνδαλον πράγματι ο σταυρός. Ένας ερμηνευτής της Αγίας Γραφής λέγει ότι : Τους σκανδάλιζε η σταύρωσις επειδή εφένετο ως δείγμα της αδυναμίας και ήταν αντίθετος με εκείνο που εζητούσαν. Και σήμερα πολλοί σκανδαλίζονται με το κήρυγμα του σταυρού, γιατί είναι αντίθετο προς εκείνα που ζητούν ή επιθυμούν, τα υλικά τα χαμηλά και αμαρτωλά, όπως τονίσαμε και στο προηγούμενο άρθρο μας (Α’Μέρος).
Ο ιερός Χρυσόστομος όμως εξάγει ένα πολύ δυνατό συμπέρασμα : «γι αυτό σας συμβουλεύω λέγει, και πρώτα από σας τον εαυτό μου, να σταυρωθούμε κατά τον κόσμον και τίποτα να μην έχουμε κοινό με τη γη, αλλά να αγαπήσουμε την ουράνια πατρίδα και την δόξα και τα αγαθά που υπάρχουν εκεί. Είμαστε στρατιώτες του ουράνιου Βασιλέως και έχουμε ενδυθεί όπλα πνευματικά. Γιατί λοιπόν, ζούμε μια ζωή που αρμόζει σε καπήλους και αγύρτες και πιο πολύ σε σκώληκες ;».
Δεν είναι σκάνδαλον ο σταυρός του Κυρίου, αλλά δύναμις, λύτρωσις, ανάστασις και ζωή αιώνιος. (ΕΠΕ)