ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΥΣ

Ύμνος Πολυτέκνων

Αγαπητοί αναγνώστες

Προ ημερών, μου προτάθηκε να γράψω δύο λόγια, για τους πολύτεκνους στο έντυπο, που πρόκειται να εκδοθεί, από τον ενταύθα σύλλογό τους.

Οι σκέψεις που αναφέρω παρακάτω αποτελούν τον ελάχιστο φόρο τιμής, σεβασμού, αγάπης και θαυμασμού στους σύγχρονους και σχεδόν μοναδικούς ήρωες της εποχής μας, που διαβιούν δίπλα μας.

Είναι πράγματι ηρωισμός, το να αποκτήσει μια οικογένεια πολλά παιδιά, ειδικά, όταν τα ανατρέφει και σωστά. Ως γνωστόν τα παιδιά είναι μεγάλη ευθύνη. Δεν αποτελούν προϊόντα λάθους αλλά καρπούς αγάπης. Αποτελούν το ζυγό που ενώνει τις δύο κολώνες της οικογένειας δηλαδή τους γονείς. Δεν είναι τυχαίο που ονομάζουμε τα ανδρόγυνα συζύγους, δύο πλάσματα που σηκώνουν τον ίδιο ζυγό. Σήμερα, που έχουμε αλλοιώσει πολλές έννοιες, εννοούμε ζυγό για τον άντρα τη γυναίκα και το αντίθετο πολλές φορές. Ζυγός με την έννοια, όχι μόνο του βάρους, αλλά της συνένωσης, για τους δύο, είναι τα παιδιά, που όσο περισσότερα είναι τόσο πιο ελαφρύς είναι. Αυτό ακούγεται παράδοξο, διότι υλικά η πολυτεκνία επιβαρύνει αφάνταστα την οικογένεια, όμως ηθικά, πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά προσφέρει τόσα, ώστε όταν λέμε ήρωα της ζωής, εννοούμε τον πολύτεκνο και ως τέτοιο, πρέπει να τον επιβραβεύουμε ουσιαστικά και όχι μόνο με λόγια, ώστε να του ελαφρύνουμε το βάρος της υλικής επιβάρυνσης.

Ζούμε στην εποχή της ζάλης και της παραζάλης, το μυαλό βρίσκεται διαρκώς σε πυκνή ομίχλη, με εκμαυλισμένες και διαφθαρμένες συνειδήσεις, με πρωτοδράστη και μεγαλοδράστη την τηλεόραση. Το πνεύμα εάν δεν είναι ανύπαρκτο είναι συμβιβασμένο. Κάθε γνήσια στάση και αντίδραση απουσιάζει. Συστηματικά και σταδιακά αποδιοργανώνονται θεσμοί και αξίες , συνήθως με τη μέθοδο της διαβολής, της περιφρόνησης, της ύπουλης υπονόμευσης, ώστε να καλλιεργηθεί η δυσπιστία και η ανυποληψία ως προς τα βάθρα της κοινωνίας μας , τα θεμέλια του ανθρωπίνου οικοδομήματος, που είναι η σωστή οικογένεια και προπάντων η πολύτεκνη σωστή οικογένεια. Γνωρίζω βέβαια, πόσο δύσκολο είναι σήμερα, που τα μοντέλα που προβάλλονται από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, υιοθετούνται άκριτα σχεδόν, μια νέα γυναίκα να είναι πολύτεκνη μάνα, όταν το κοινωνικό πρότυπο είναι το ...... μανούλι!

Στη χώρα μας το δημογραφικό πρόβλημα, είναι έντονο εδώ και δεκαετίες. Στα περισσότερα ελληνικά χωριά τα σχολεία έχουν κλείσει. Το κλάμα του μικρού παιδιού, στα μικρότερα χωριά από άκουσμα εν ανεπαρκεία έγινε είδος εν ανυπαρξία. Αυτό δυστυχώς όμως δεν συγκινεί τους υπεύθυνους. Η κάθετη πτώση της γεννητικότητας αναδεικνύεται σε παράγοντα με απρόβλεπτες εθνικές και οικονομικές συνέπειες.

Με στοιχεία δεκαετίας ο δείκτης γεννήσεων στη χώρα μας βρίσκονταν στο 1.4 παιδί ανά γυναίκα, πολύ πιο κάτω από το 2.1 , που είναι το όριο ανανέωσης των γενεών. Την ίδια ώρα η γειτονική Τουρκία έχει τριπλάσιο δείκτη και η Αλβανία υπερδιπλάσιο. Το 1985 στην Ελλάδα είχαμε 101800 και το 1994 είχαμε 98000.

Η πληθυσμιακή κατάρρευση της χώρας μας, επιτείνει το τεράστιο πρόβλημα λειψανδρίας που παρατηρείται και στις ένοπλες δυνάμεις, με αποτέλεσμα να υπάρχει πλέον προσανατολισμός για τη δημιουργία επαγγελματικού στρατού. «…ἄνδρες γὰρ πόλις, καὶ οὐ τείχη οὐδὲ νῆες ἀνδρῶν κεναί», είχε πει στον επιτάφιο ο Θουκυδίδης , αλλά το πρόβλημα σήμερα στη χώρα μας είναι ότι όλο και περισσότερα ζευγάρια , προσανατολίζονται και φέρνουν στο κόσμο 1-2 παιδιά προκειμένου να έχουν τη δυνατότητα να τους εξασφαλίσουν το μέλλον. Ο αριθμός των πολύτεκνων οικογενειών φθίνει συνεχώς και τα μέτρα που παίρνει η πολιτεία δεν είναι τόσο γενναία, ώστε να μπορέσουν να αναστρέψουν το κλίμα.

Όπως όμως είναι σε όλους κατανοητό, εκεί που οι επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες είναι οι οικονομικές. Η υπογεννητικότητα οδηγεί στη μείωση του εργατικού δυναμικού. Αυτό σημαίνει μείωση παραγωγής και παραγωγικότητας. Δεν αιμοδοτούνται τα ασφαλιστικά ταμεία, κλάδοι Υγείας και γενικά θα αρχίσει σιγά-σιγά να υπολειτουργεί, να σβήνει κάθε ικμάδα οικονομικής ζωής και ανάπτυξης.

Στις κοινωνικές επιπτώσεις θα μπορούσαν να αναφερθούν πάρα πολλά. Ερημώσεις γειτονιών, χωριών, μικρών πόλεων, συρρίκνωση πληθυσμιακή ολόκληρων κρατών. Αποφεύγοντας όμως τις κοινοτοπίες, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω εδώ μία καινοτόμα έρευνα του πανεπιστημίου Αθηνών που λέει εκτός των άλλων μια μακροπρόθεσμη επίπτωση κοινωνική είναι:

«Τα μοναχοπαίδια και κυρίως τα αγόρια έχουν τρεις φορές πιθανότητες να οδηγηθούν σε έναν αποτυχημένο γάμο και να καταλήξουν σε διαζύγιο, συγκριτικά με τα αγόρια που μεγαλώνουν μαζί με άλλα αδέλφια».

Φανταστείτε πως θα είναι η κοινωνία μας ,όταν, όπως λένε έρευνες του Ο.Η.Ε. σε διάστημα δύο γενεών από σήμερα τα τρία πέμπτα των παιδιών δεν θα έχουν αδέλφια, ξαδέλφια, θείους, θείες. Μόνο γονείς, παππούδες και πιθανόν προπαππούδες(αφού μεγαλώνουμε ηλικιακά και όχι πληθυσμιακά). Για να γίνω πιο κατανοητός, σε δύο γενιές περίπου, οικογένειες με αδέλφια, ξαδέλφια, θείους, θείες θα είναι μια «ανωμαλία» στο τόπο μας. Η «οικογένεια» θα είναι μια ολιγομελής ομάδα, που δεν θα περιλαμβάνει βιολογικούς συνομήλικους.

Οι πολύτεκνοι γονείς είναι άνθρωποι αξίας, διότι άξιος είναι ο άνθρωπος που δίνει πολλά στη κοινωνία και παίρνει λίγα. Δυστυχώς όμως τους γνωρίζουμε και τους θυμόμαστε, πάντα, πριν από τις εκλογές και αμέσως μετά, τους αφήνουμε στη τύχη τους. Η μόνη σίγουρη σύμμαχος τους είναι η εκάστοτε αντιπολίτευση. Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα, που ως τέτοια δεν είχε, ούτε έχει οπαδούς, διότι λίγοι άνθρωποι την αγαπάμε.

Στη χώρα μας πλην ελαχίστων περιπτώσεων τα εύσημα απονέμονται απλόχερα, με στόχο την όποια σκοπιμότητα, σε πλασματικές προσφορές. Οι πραγματικοί αγωνιστές αγνοούνται η κοσμούνται με τα επίκαιρα, καθυστερημένοι, απροσάρμοστοι κ.λ.π. όσον αφορά τους πολύτεκνους.

Προσωπικά, εάν μου επιτρέπετε, θαυμάζω κάθε άνθρωπο που κολυμπά κόντρα στο ρεύμα. Σίγουρα, οι πιθανότητες να πνιγεί είναι πολλές. Αλλά μόνο όποιος πηγαίνει αντίθετα στο ρεύμα, έχει τη δυνατότητα να φθάσει στις πηγές και να απολαύσει πρώτος το δροσερό νεράκι. Ασφαλώς και οι πολύτεκνοι γονείς κολυμπούν κόντρα στο κοινωνικό ρεύμα.

Είναι καιρός να κατανοήσουν οι μωροφιλόδοξοι «αρχιτέκτονες» του παρόντος και οι ευφάνταστοι «ποιητές» του μέλλοντος, ότι πρέπει να αυξηθεί ο αριθμός των γεννήσεων, εφαρμόζοντας μια νέα πολιτική που θα προστατεύει τις πολύτεκνες οικογένειες, θα προσφέρει κίνητρα και όχι ψιχία ελεημοσύνης στους γονείς. Οι καλύτερες μετοχές στο εθνικό χρηματιστήριο του αύριο είναι τα παιδιά μας. Χωρίς πολλά και σωστά παιδιά δεν έχουμε καμία προοπτική σε κανένα τομέα. Δεν ωφελεί το να αναδείξουμε έναν η δύο φωτισμένους πολιτικούς η πνευματικούς ηγέτες. Ο προπονητής μόνος του δεν κερδίζει τον αγώνα. Όλοι μας πρέπει να βοηθήσουμε, ώστε να υπάρχουν εγγυήσεις, με κάθε κυβέρνηση, που να παγιώνουν το αίσθημα εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας του Έλληνα πολύτεκνου προς την πολιτεία. Δεν γίνεται αναθέρμανση των γεννήσεων με τη μείωση των επιδομάτων και συντάξεων από την πολύτεκνη οικογένεια. Το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν θα επέλθει με προεκλογικά επιχειρήματα-πυροτεχνήματα, με ερασιτεχνισμούς ή ευκαιριακές ρυθμίσεις.

Θα ήταν παράλειψή μου, ασυγχώρητη, να μην αναφερθώ στους στυλοβάτες της ύπαρξης της πολύτεκνης ελληνικής οικογένειας, συνοπτικά τουλάχιστον, όπως επιτάσσει μία των εντολών «Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου...».

Ο πατέρας της οικογένειας είναι ο άγρυπνος φρουρός, ο καθημερινός αγωνιστής, ο δάσκαλος που πρώτος διδάσκει τα παιδιά του με τις γνώσεις του και το παράδειγμά του, ο ακριβοδίκαιος δικαστής των μικροδιαφορών των παιδιών του, ο εργώδης , ο ακούραστος. Κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου έχει καθιερωθεί να γιορτάζουν οι πατέρες παγκοσμίως. Ο παγκόσμιος εορτασμός είναι μια μέρα που ο καθένας σκέπτεται το δικό του πατέρα. Όσοι τυχεροί τον έχουν στη ζωή , θα είναι σε θέση να αποδώσουν την οφειλόμενη τιμή, για τους υπόλοιπους που ο χρόνος σταμάτησε να υφαίνει το μύθο της ζωής του υπάρχει η σκιά του και μία βαθύτατη ανάμνηση, μια ευλαβική αναπόληση, ένα κανδήλι στη μνήμη του, ένα κερί, ένα λουλούδι αναγνώρισης, σεβασμού και ευγνωμοσύνης για όσα έπραξε για εμάς.

Για τη μητέρα οι ποιητές έχουν γράψει ποιήματα, ύμνους και τραγούδια, οι συγγραφείς βιβλία, άρθρα, διακηρύξεις, οι ζωγράφοι θαυμάσιους πίνακες, οι μουσικοί σημαντικές μελωδίες. Σε όλα αυτά αποδίδεται οφειλόμενη τιμή στη μητέρα, που εγώ αισθάνομαι ταπεινά αδύνατος να προσθέσω, δια του παρόντος, κάτι πιο πάνω στο θρύλο της. Καθιερώθηκε να εορτάζεται παγκοσμίως την δεύτερη Κυριακή του μηνός Μαΐου, η γιορτή της μητέρας.

Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι έχει καθιερωθεί την 11η Δεκεμβρίου κάθε χρόνου να γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα του παιδιού. Σίγουρα όμως δεν μπορούν να γιορτάζουν τα παιδιά της δυστυχίας όπως συχνά αναφέρονται σε δημοσιεύματα. Στο σημείο αυτό καταθέτω ορισμένους μόνο αριθμούς, από αυτούς όμως , που είναι αρκετοί να τρομάξουν, να ντροπιάσουν και να αποκαλύψουν τη θλιβερή, σκοτεινή και απάνθρωπη όψη των σύγχρονων κοινωνιών. Σύμφωνα με τη Unicef η γλώσσα της αλήθειας λέει ότι:980.000-1.250.000 παιδιά πέφτουν κάθε χρόνο θύματα εμπορίας ανθρώπων για πορνεία, για παιδική εργασία και αφαίρεση οργάνων, 22.500 παιδιά ημερησίως χάνουν τη ζωή τους από έλλειψη εμβολίων, τροφής και νερού.

Στη χώρα μας δεν είναι ποιο ευχάριστα τα πράγματα αρκεί να αναφερθεί ότι σε ετήσια βάση 550 καταγγελίες γίνονται για καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών. Όπως είναι όμως φυσικό, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός που δεν καταγγέλλεται. (τα αναφερόμενα στοιχεία αναγράφονται στο 3ο φύλλο της έκδοσης “ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΣ ΤΗΣ ΗΛΙΔΑΣ”)

Στις ζοφερές μέρες που διάγουμε, λόγω της οικονομικής κρίσης καλά είναι να γνωρίζουμε τους προαναφερόμενους αποτρόπαιους αριθμούς , αλλά προπάντων το άριστο είναι να γνωρίζουμε και να βοηθάμε τις ελληνικές οικογένειες και όχι μόνο, που κρύβονται πίσω από τους αριθμούς αυτούς και πρωτίστως τα παιδιά αυτών.

Η παράδοση και η μνήμη θα διατηρηθούν η θα εξαρτηθούν από την ικανότητά μας να δώσουμε πολλούς και καλούς απογόνους. Σήμερα το να αποκτάει κανείς πολλά παιδιά και να τα ανατρέφει σωστά, συνιστά ΕΘΝΙΚΗ πράξη.

Μέλη πολύτεκνης πατρικής οικογένειας, τόσον εγώ, όσον και η σύζυγός μου, με επτά συνολικά αδέλφια ο καθένας μας, δεν είχαμε τον ηρωισμό να μιμηθούμε τους γονείς μας στο τομέα της πολυτεκνίας, γι' αυτό και θαυμάζουμε τους σύγχρονους ήρωες πολύτεκνους. Επειδή οι δικαιολογίες είναι πολλές και ορισμένες βάσιμες, πείθουν όμως μόνον εκείνον που τις αναφέρει, δεν θα επικαλεσθώ καμία απλά θα αναφέρω ότι ήταν το μοναδικό μας λάθος, που δεν θα συγχωρέσουμε ποτέ τον εαυτόν μας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε και να το διορθώσουμε.

Με θαυμασμό, πάντα στη διάθεσή σας
           Σάββας Γερογιάννης